De eerste week in Paramaribo

Hallo allemaal,

We zijn nu precies een week verder sinds mijn avontuur naar Suriname is begonnen. Dat betekent dat ik hier al 7 nachtjes heb geslapen en dat was best even wennen. Je zweet hier letterlijk het bed uit, wat ook best handig is, want je hoeft geen wekker te zetten wanneer je er vroeg uit wil op vrije dagen. Zoals ik in mijn eerste reisverslag al had gezegd, hebben we hele lieve onderburen. Dat hebben we ook deze week gemerkt. Ze hebben een hele grote (rijke) familie kring hier, waardoor we met alles geholpen worden. Eigenlijk heel fijn, want we hadden met z’n viertjes niet geweten hoe we het zelf allemaal zo snel moesten gaan uitvinden.
Door deze buren, hebben we onze eerste zaterdagavond meteen goed ingevuld: we mochten mee naar een Hindoestaanse Bruiloft. Op de pabo in Nederland was ons verteld dat als we zoiets in Suriname mee konden maken, we dat echt moesten doen.. Nou dat was dus snel geregeld!
De jongens hadden even een dilemma wat ze aan moesten trekken, want een korte broek kon natuurlijk niet. Tamara en ik konden gelukkig in een jurkje en slippers, wat heerlijk is met deze temperaturen! (ja.. ook ’s avonds kunnen we hier in een hemdje rond lopen)
Eenmaal bij die bruiloft aangekomen, voelde we ons eerst heel ongemakkelijk. We waren namelijk de enige blanke mensen daar (op één vrouw na) dus we werden een klein beetje aangekeken. Misschien kwam het ook omdat we er natuurlijk onuitgenodigd waren, maar aan het eind van de avond heeft het bruidspaar ons amper opgemerkt. Een hindoestaanse bruiloft heeft blijkbaar een heel lang (traditioneel) ritueel, waardoor we op een gegeven moment bijna in slaap vielen. Toch zag het er allemaal heel mooi en indrukwekkend uit, maar helaas gingen we weg op het moment dat het (dans)feestje begon. We hebben wel meegemaakt dat de mensen heel gastvrij zijn. Zo werden we uitgenodigd voor het eten, wat onze primeur betekende wat betreft het eten met de handen. We kregen rijst, met een soort dun erwtensoepje erover heen, nog een ‘drapje’, een soort pompoen iets en de beruchte roti. Het was best goed te doen, maar we hebben ook een deel laten staan. Nu hadden we thuis ook al gegeten, dus waren we hier ook niet helemaal op voorbereid.
Uiteindelijk was het een geslaagde avond, omdat het gewoon bijzonder is om mee te maken.

Dan hebben we in deze week ook onze eerste fietstochten achter de rug. We hebben alle vier mooie fietsen kunnen huren en deze meteen voor 3 maand vastgelegd. Op mijn eigen fiets voel ik me best stoer, want het heeft echt een mega stuur (zie foto). Nu is het fietsen hier echt wennen, doordat we aan de linkerkant moeten blijven. Dit heeft Tamara en mij al één blunder opgeleverd, omdat we dachten er goed aan te doen om aan de kant te gaan voor een bromfietser zodat hij er langs kon... Maar we gingen automatisch rechts rijden en we snapten maar niet waarom hij ons niet voorbij ging. Gelukkig kwam er ook een fietser langs die netjes zei; “daames, hier fietse weh links” (denken jullie allemaal het Surinaamse accent erbij als je het zo leest) dus toen voelde we ons wel een beetje dom. Voor de rest is het fietsen hier eigenlijk best eng, omdat we (wanneer we naar stage moeten) een lange hoofdweg af moeten fietsen. De auto’s rijden dan kort langs je heen en je moet goed uitkijken of je wel of niet een bus kunt passeren. Maar daarnaast vinden we het fietsen trouwens ook heel leuk, omdat je natuurlijk in je korte broekje en hemdje lekker kunt toeren. We komen er dan ook elke dag weer achter dat Tamara en ik hier nog vage kennissen hebben wonen?! Er wordt bij elk fiets ritje namelijk wel een stuk of 10 keer getoeterd… (of het raampje open; pssst, kusgeluid of eyy schatje)

Maar nu kom ik bij het belangrijkste wat ik deze week heb meegemaakt: mijn eerste 3 stage dagen als juf op de Fatima school. Maandagochtend 10 februari werden we om 8 uur daar verwacht. Gelukkig hadden we die avond daar voor de route doorgenomen (door, daar zijn ze weer, onze lieve onderburen) waardoor we meteen de goede weg konden fietsen.
We kunnen natuurlijk niet met onze mooie rok fietsen, waardoor we eerst bij de stageschool ergens op de hoek ons moesten omkleden. Dit tot hilariteit bij ons zelf en bij de kinderen of de inwoners van die wijk; daar heb je die gekke (witte)Nederlanders ook staan. Tamara noemde me trouwens heel aardig ‘Britney Spears’. Maar als je naar de clip kijkt van ‘Hit me baby one more time’ dan klopt het ook nog een beetje, haha…
Om 8 uur waren we netjes op de school aangekomen en mochten we de fietsen in het WC hok neerzetten. Ach… waarom ook niet? We werden door onze begeleidster opgevangen, die ons netjes heeft voorgesteld aan het schoolhoofd. Dit bleek een hele aardige man te zijn, die kort even een paar dingen met ons heeft doorgenomen. Daarna gingen we met het ‘onder schoolhoofd’ de hele school langs om ons voor te stellen. Toen dit klaar was mochten Tamara en ik allebei naar onze eigen klas. Van te voren was mij verteld dat ik in groep 6 zou gaan stage lopen, maar dit is nu groep 4 geworden. (Geen probleem overigens, want groep 6 is op de bovenverdieping en traplopen met zo’n strakke rok gaat toch niet echt makkelijk) Ik kwam de klas binnen, waarin 25 kinderen behoorlijk druk waren. Daar mocht ik gaan zitten op de stoel van de lerares (juf Ruth) en zij ging verder met haar rekenles. Hierdoor ben ik niet geïntroduceerd wie ik ben of wat ik kom doen, wat ik zelf heel jammer vond. Later heb ik gebruik gemaakt van het feit dat de lerares zelf even de klas uit was en heb ik geprobeerd om achter de namen van de kinderen te komen. Nou… bij de eerste 2 pogingen werd ik al door de kinderen uitgelachen. Hier moest ik zelf ook wel om lachen, want het gaat lastig worden om die namen goed uit te spreken.
Op de tweede stagedag was de juf al meteen afwezig. Dat betekende dat ik er meteen even alleen voor stond. Uiteindelijk heeft de school ervoor gezorgd dat de muziekjuf er even bij kwam. Maar ik moest wel zelf meteen een rekenles geven. Natuurlijk vond ik dit super leuk om te doen, maar het was ook wel heel vreemd, zo onvoorbereid voor een vreemde klas staan. Wat wel heel leuk is, is dat de rekenmethode precies dezelfde methode is als op de Holthuizen. Daar heet het ´Wereld in Getallen´ en hier in Suriname heet de methode `Plezier in Rekenen´. Ze hebben deze dag ook een gymles gehad. Geweldig om te zien!! De kinderen hebben daar zoveel plezier van, met eigenlijk zo weinig materialen (of eigenlijk helemaal niets) De kinderen zijn te zien op de foto’s in rode shirtjes tijdens deze gymles, want in de klas dragen ze allemaal het zelfde uniform.
Deze eerste 3 dagen waren uiteindelijk best heftig. Dit omdat je veel nieuwe indrukken op doet en je even moeten wennen aan de manier van les geven hier. Zo had ik zelf verwacht dat de kinderen heel gedisciplineerd zouden zijn en uitstekend zouden luisteren naar de juf, maar dit was niet altijd het geval. De leraressen op deze school zijn het ook gewend om de kinderen soms hardhandig aan te pakken. Je moet hierbij denken aan gewoon aan de arm vast pakken, of een tik op het hoofd. Maar ook het ‘dreigen’ met een stok of deze licht gebruiken kan voorkomen. Dit is voor ons natuurlijk absoluut niet gebruikelijk, waardoor dit natuurlijk wennen is. Wanneer ik zelf voor deze klas zou komen te staan en de kinderen les ga geven, zit ik er over na te denken om het stilte teken in te voeren. Maar ik vraag me nu al af of dit wel gaat werken bij de kinderen in deze groep. (Nu mis ik mijn lieve/leuke groep 6 van de Holthuizen toch wel hoor!!)
Toch heb ik de derde dag zelf weer een rekenles gegeven en ben ik gewoon heel duidelijk geweest wat betreft de vinger op steken. De kinderen hebben hier sterk de neiging om voor hun beurt te praten, waardoor de ‘zwakkere kinderen’ vaak niet alles mee krijgen. Hierdoor moest ik al meteen streng zijn om er iemand uit te sturen.. Maar alles beter dan het fysiek oplossen! Ik zie hier dus zeker een uitdaging in, om op mijn manier les te gaan geven. Toch mogen we volgende week in een andere groep kijken of ons dat beter bevalt. Na de tweede week maak ik dan definitief een keuze in welke klas ik mijn onderzoek ga doen. (Ik moet daarna dus flink aan de slag!!)
Uiteindelijk hoop ik, ondanks deze eerste 3 heftige dagen als juf Leslie in Paramaribo, dat ik me draai ga vinden en mijn onderzoek op deze school goed kan afsluiten waardoor ik straks in Nederland mijn eind presentatie er over kan houden. Hier ga ik jullie uiteraard van op de hoogte houden...
Dus bij deze sluit ik mijn tweede reisverslag af.
‘Tot de volgende keer toch’

Groetjes, Leslie

P.S.
Bedankt voor alle lieve en leuke reacties onder mijn eerste reisverslag, dit is voor mij ook weer leuk om te lezen!!!
En speciaal de groetjes aan alle kinderen van groep 5/6 van de Holthuizen.