En we zitten op de helft...

Hallo Hallo,

Zes weken in Suriname, dat betekent dat ik (op 4 dagen na) op de helft zit van mijn avontuur in dit warme land. Dat wordt dus alweer terug tellen? Nog zes weken te gaan. Nee.. ik wil hier nog zo veel mooie dingen gaan zien, dat ik nog niet bezig ben met terug tellen! De tijd gaat vanaf nu vast veel te snel!! Het is vandaag weer een donderdag; dus tijd voor mijn nieuwe reisverslag, maar vorige week donderdagavond heb ik de verjaardag van (de nu wel bekende voor jullie) Miertje gevierd..
We gingen uit met haar en nog 3 andere vriendinnen, Tamara en ik! Eerst weer bij het bekende klein maar fijne ‘Deja-vu’. Waar de eerste borrels op Miertje werden geproost.. Om 0:00 was ze officieel jarig, dus werd ze (met een shotje) door ons gefeliciteerd. Nou, vinden wij het leuk dat we om 12 uur verschillende appjes krijgen met gefeliciteerd? Zij werd aan één stuk door gebeld.. Ik denk wel door 20 verschillende mensen (en met 2 mobieltjes werd ze er aardig druk mee)! Dit was voor ons echt komisch om te zien, want ondertussen bleef ze vrolijk door dansen en in de harde muziek staan!
Later op de avond zijn we naar de discotheek ‘Havana Lounge’ geweest, waar ook een aantal andere vrienden van Miertje (en ondertussen ook goede bekende van ons…) kwamen, om zo haar verjaardag verder te vieren! Het was een geslaagde avond, om vrijdag lekker helemaal niets te hoeven en kunnen doen. Een fijn dagje dus, om ons weer op te laden voor de vrijdagavond..
Maar eerst hebben we deze vrijdag afscheid genomen van onze lieve onderbuurtjes: Sam & Kamla. Zij gingen na 3 maand weer terug naar Nederland, naar hun familie in Den-Haag. We hebben ze een klein cadeautje gegeven, dat ze erg konden waarderen! Wij konden hun hulp (en ‘leuke’ praatjes) erg waarderen, dus bij deze; bedankt!!
Vrijdagavond werd de verjaardag van Miertje bij haar thuis werd gevierd. We hadden haar donderdagmiddag al een beetje geholpen met voorbereiden en het zag er mooi uit. Wanneer je in Suriname een bepaalde leeftijd bereikt, hoort daar een kleur bij. Aangezien zij 30 is geworden hoort daar de kleur groen bij, waardoor de versieringen/aankleding ook allemaal groen (met geel) waren. Zelf hadden we ook groene kleren aan, want dat wordt erg op prijs gesteld bij een officiële 30 party..
De verjaardag was echt indrukwekkend voor ons als Nederlanders! We waren samen met vier aardige Belgische meisjes , de enige blanke, dus gingen we automatisch maar bij elkaar zitten!
Er stonden stoelen met tafels, maar het werd eigenlijk niet gewaardeerd als je lang op je stoel zat. Nee… er moest gedanst worden! Ze had een band en een dj geregeld, maar die band speelde niet echt muziek waar wij op konden dansen dus dat heb ik maar aan hun overgelaten! Om 23:00 was er een partybus geregeld. Deze bussen waren wij al een aantal keren tegen gekomen, maar nog geen idee wat het inhield? Ja, harde muziek en een open bus waar op werd gedanst.. (dachten we)!
Dat ze hier kunnen dansen, dat weten we. Maar my god.. wat op deze bus gebeurde, kon bijna geen dansen meer genoemd worden!! De termen waar ik dit eigenlijk mee zou uit moeten leggen, kan ik hier niet openbaar plaatsen, dus als je nieuwsgierig bent dan moet je mij maar even vragen haha!! Deze bus was voor een uurtje geregeld dus daarna gingen we weer terug naar haar huis, waar de verjaardag verder werd gevierd. Blijkbaar is het hier normaal dat er op je verjaardag wordt omgekleed, want Miertje trok nu haar 3e outfit aan... De band ging naar huis en de dj mocht verder draaien. Dit was de betere muziek dus werd er weer flink gedanst!! (van deze avond heb ik nog geen foto’s, ik hoop dat we die nog van Miertje krijgen aangezien ze een fotograaf had ingehuurd!)
Wanneer mensen naar huis gingen, namen ze allemaal een bakje met eten mee. Er is op een Surinaamse verjaardag echt genoeg te eten en weggooien kennen ze hier niet! Dus iedereen die wil, mag wat meenemen. Helaas was mijn lievelingseten van hier: dunne bami op, dus ik heb maar niets meegenomen..
Toen het feestje langzaam minder werd en veel mensen naar huis waren, besloten Tamara en ik daarna nog met een vriend van Miertje en dus nu ook een goede bekende van ons, uit te gaan bij ‘FatAss’. Hier hebben we gezellig nog een paar uurtjes verder gefeest, waardoor we zaterdag heerlijk lang hebben uitgeslapen!! Deze zaterdag hebben we één nuttig ding gedaan: boodschappen halen bij de Choice (waar je alle Nederlandse producten kunt halen die je je kunt bedenken), zodat we vonden dat we de rest van de dag niets meer hoefden. ’s Avonds zijn we daarom ook maar netjes thuis gebleven..

Zondagochtend werd ik wakker door hard gejuich van mijn huisgenoot Niek. Ik ben snel mijn bed uitgegaan, omdat ik wist dat Twente moest spelen! Hierdoor kon ik mooi de 2-1 zien die in blessure tijd werd gescoord, YESS!! Helaas zag ik dat mijn eigen team had verloren, maar van een medekoploper is dat ook weer geen schande toch..
In de middag zijn Tamara en ik, terwijl de jongens met de ouders van Sjoerd de stad aan het verkennen waren (die zaterdag zijn aangekomen en 2 weken hier verblijven), met school bezig geweest.. Helaas loop ik een beetje achter, dus ik moet aankomende week in de vrije uurtjes even hard aan de bak!
Omdat we ’s avonds zin hadden om ergens naar toe te gaan, hadden we Miertje gevraagd of we bij haar basketbal konden kijken. Zij moest half 6 spelen, dus ze zou ons half 5 wel ophalen. Wij dachten van oké, kan dat.. Maar blijkbaar kon ze zelfs kwart voor 5 komen, want ze moest ook nog één andere (Belgische) stagiaire ophalen. Samen zijn we dus naar de sporthal gereden, waar we Miertje in haar waarde hebben gelaten (voorbereiden met een koptelefoon op en bij haar teamgenootjes zitten), want wij zouden ons wel redden. Het was een mooie sporthal, met een redelijk grote tribune. Er was al een dameswedstrijd aan de gang, maar dit niveau lag niet erg hoog.
Ondertussen was het 5 uur en langzaam kwamen er nog een aantal teamgenootjes binnendruppelen. Ze hebben zich denk ik in een kwartier omgekleed en een warming-up gedaan. Typisch Surinaams zullen we maar zeggen. Achteraf snap ik dat ze geen intensieve warming-up hebben gedaan, want basketbal is best een vermoeiende sport. Zo vaak heen en weer lopen, om maar te scoren!
De uitslag was daarom ook 78-32, maar gelukkig in het voordeel van het team van Miertje..
Onder de wedstrijd hebben wij met z’n 3en lekker gesnoept van pinda’s en chips en moesten Tamara en ik vaak lachen om verschillende uitspraken van de Belgische stagiaire. Die taal heeft soms zulke grappige, aparte woorden voor dingen.. Amaiii, het hoort er bij!
Na de wedstrijd van Miertje, kwam meteen een wedstrijd van een herenteam. In dit herenteam spelen de vrienden van Miertje (en dus die ‘goede bekende’ van ons), waardoor we deze wedstrijd ook nog gingen kijken. Wauw.. wat een verschil tussen dames en heren!
Deze wedstrijd was zo gaaf om naar te kijken! Die lui springen toch net wat hoger en kunnen super gaaf dunken (of hoe noemen ze dat in basketbal termen?) Weer een leuke ervaring dus hier in Suriname.. Vooral ook omdat achter ons 2 hele fanatieke vrouwelijke supporters zaten, die de spelers toch wel even vertelde waar het op stond! (Geweldig)

Aangezien de onderburen Sam & Kamla weg zijn beneden ons, hebben we nieuwe onderburen gekregen. De man die wij de huisbaas noemen, is eigenlijk de broer van de officiële huisbaas. Deze officiële huisbaasman woont in Nederland en verhuurt het huis hier in Suriname (doormiddel van zijn broer die hier wel woont, in te schakelen). Onze nieuwe onderburen zijn daarom dus 2 hindoestaanse mannen rond de midden 40/50, met een Amsterdams (Delfts) accent. Het zijn twee vriendelijke kerels, maar hebben ons meteen gewaarschuwd dat ze vaak ‘de hot op zijn’ en dat het soms laat en lawaaierig kan zijn. Okee…. We zijn benieuwd!
Maar maandag heeft de huisbaas (en de officiële) ons wel mooi uitgenodigd voor het vieren van Holi Phagwa, dat een Hindoestaans Nieuwjaarsfeest is. Daar waren we bij hun dus aan het goede adres.
Maandagochtend zouden we tegen 9:00 maar klaar staan, zodat we met hun mee konden richting familie! Nou die 9:00 werd maar liefst 13:00, waardoor we allemaal een paar uur klaar zaten en genoeg van het wachten hadden. In deze paar uur hebben we wel mooi Leo de Leguaan kunnen spotten en vasthouden. Ofja, vasthouden! We konden de staart optillen, omdat het beest eieren moest gaan leggen, maar geen nest had. Daarom is die te zwaar om weg te lopen, waardoor wij er mooi mee op de foto konden!!
Om 13:00 gingen we dan eindelijk met het busje van de onderburen richting Uitkijk. Hier woont namelijk de familie.. We kwamen aan en het was er al een vrolijke boel. Er werd gezongen en de meeste mensen zaten al helemaal onder de poeder. Ja.. Holi Phagwa is een feest, waar met gekleurde poeder wordt gestrooid (dit om het kwade te verdrijven en het nieuwe + de lente te verwelkomen). Toen wij binnen waren, kregen we daarom ook de eerste poeder over ons heen. Daarbij zeggen de mensen; ‘Subh Holi’, dat vast iets van Gelukkig Nieuwjaar betekent.
De jongens mochten meteen meedoen in een ritueel en zo kwam het dat we de hele middag het feest hebben meegevierd op de traditionele manier (bij een familie).
We wisten dat dit feest ook werd gevierd in de stad: bij de Palmentuin en op het onafhankelijkheidsplein. Daarom zijn we om 17:00 afgezet door de huisbaas in de stad, waar we meteen naar de Palmentuin zijn gelopen. Helaas… hier was het net afgelopen, maar we zagen veel Nederlanders die het hier wel hadden gevierd en mooi onder de gekleurde poeder zaten.
We zijn toen maar naar het onafhankelijkheidsplein gelopen, waar 2 grote podiums stonden met een DJ en Surinaamse Salsa muziek. We hebben met z’n viertjes gezellig bij het podium met de DJ gestaan, die zeer goede muziek draaide. ‘DJ Chuckie’ heeft hier zelfs gedraaid, maar daar heb ik persoonlijk niet veel van gemerkt!
We hebben het hier nog een paar uurtje gezellig gemaakt, totdat Tamara en ik ons toch echt gingen beseffen dat we de volgende dag naar stage moesten. We wouden een taxi bellen, maar het bereik was hier erg slecht. Voor de houten Kathedraal, in hartje Paramaribo, hebben we gewacht en blijven proberen om een taxi te bellen. Totdat Sjoerd opeens de weg overstak en een auto aanhield met een geel taxi bordje. Dat moest betrouwbaar zijn en gelukkig konden we voor maar 15SRD met de beste man mee. Nou… zo’n chagrijnige chauffeur had ik nog niet meegemaakt. Er kwam geen woord uit, maar goed hij bracht ons naar de Brokopondolaan en dat was het belangrijkste! Deze gierige Nederlanders hadden alleen geen klein geld op zak, waardoor alles op alles is gezet om die man maar 20SRD te geven ipv 50. Tamara en ik zijn snel naar de Chinees (supermarkt) op de hoek gerend en hebben daar geld gewisseld.. Jaja, voor het wachten kreeg de chagrijnige man dan toch nog 5SRD fooi.
Snel het bed in duiken zat er niet in, aangezien we helemaal onder de poeder zaten. Na 2 keer mijn haren te hebben gewassen en me fris te voelen, ben ik gaan slapen.
’S Ochtends kwam ik erachter dat mijn haar nog mooi lelijk roze/paars eruit zag en mijn handen aan de binnenkant ook nog een kleur hadden. Zo konden de kinderen op stage duidelijk zien dat juf Holi Phagwa had gevierd.. Ik ben dinsdag op stage begonnen met een leeslesje te geven en heb verder de dag geen les meer gegeven. Het was gelukkig door helpen en nakijken, snel 12:45 waardoor we weer in de hitte naar huis konden fietsen.
Thuis hadden we 1,5 uur de tijd om een beetje te eten, rust te pakken en ons op te frissen, want er stond een tripje op de planning. De ouders van Sjoerd hadden voor ons geregeld dat we dolfijnen konden gaan spotten! We gingen eerst een stuk rijden langs de waterkant, om daarna in een klein bootje te stappen, samen met nog een ander stel. Helaas, zat het weer ons niet mee, want het werd langzaam donker (en donkerder). Zo kwam het dat de wind best hard ging en het zelfs ging regenen. Daar zaten we dan op de boot.. De grap werd gemaakt: het was ‘dol fijn’.
Maar nee hoor.. Geen dolfijn gezien!! Na een uurtje te hebben gevaren, kwamen we aan bij een plantage waar we aan land gingen. Toen we op de stijger stonden hebben we toch nog 5 seconden een paar dolfijnen zien zwemmen van een afstand.. Dit was achteraf ook het enige teken van leven van de dolfijnen, helaas!
Gelukkig is ons geld meer dan waard geweest, want op de plantage (die Rust&Werk heet) was er een man aanwezig die hier al 26 woont. Hij kon boeiend vertellen over de plantage en over zijn familie..
Bij zijn eigen huis had hij nog een paar leuke huisdieren staan, die onze teleurstelling van de dolfijnen wel kon compenseren. En dat konden ze..
Wat gaaf, de beste man had gewoon 2 kaaimannen, 2 schilpadden en een aantal cavia’s in een hok naast zijn huis (als huisdieren). We mochten deze dieren allemaal vasthouden. De schildpad was echt super zwaar, maar totaal niet eng om vast te pakken. De man ging er ook heel hardhandig mee om, maar blijkbaar kunnen de beesten het hebben, want ze waren al 70 of 80 jaar oud..
De kaaiman was een ander verhaal.. Ik heb het beest vast gehouden, ook cool dat ik er mee op de foto sta. Maar of ik ontspannen was, dat is een ander verhaal!! Gelukkig had de kaaiman een elastiek om zijn bek, zodat hij niets kon doen. Maar toch, voelde het raar om zo’n beest in je handen te hebben! Wel weer een geweldige ervaring , die ik kan noteren..
Voor de rest hebben we op deze plantage nog een mooie rondleiding gehad en zie je gewoon de meest fantastische natuurplaatjes, of kinderen die zich vermaken in een piepschuimbak als bootje, maar ook arm en rijk naast elkaar. Heel vreemd om te zien dat het lijkt alsof ze op zo’n afgelegen stuk heel primitief zouden leven, maar dat er gewoon ook naast houten huizen, stenen huizen zijn gebouwd. En je de lokale bevolking met mobieltjes en geluidsinstallatie ziet (en hoort).
Na dit leuke tripje, zijn we samen met de ouders van Sjoerd nog uit eten geweest. We wouden bij een goed hotel gaan zitten, maar daar kwamen we erachter dat de keuken veel dingen van de menukaart niet meer in huis had. We zijn daarom maar (door de grote honger) snel naar de Macdonalds gegaan, waar we ook heerlijk van hebben genoten.
Thuis aangekomen troffen we onze nieuwe onderburen in de tuin aan. Niet alleen.. nee de hele familie die we maandag hadden gezien op het Holi feest, waren nu bij ons aanwezig! Het zou wel in de sfeer zijn van nieuwjaarsdag of iets dergelijks??
Wij waren te moe om ons er gezellig bij aan te sluiten, dus zijn maar naar boven gegaan! Het punt was alleen, dat ik nog een nieuwe matras zou krijgen met daarbij een nieuw bed. Dit bed is nog even om 22:00 ’s avonds in elkaar gezet, en heb ik eindelijk mijn kamer kunnen dweilen en stof vrij gemaakt!! Ik moet eerlijk zeggen, mijn bed slaapt nu echt heerlijk, (na 5 weken met rugpijn wakker worden, mocht dit ook wel) alleen het hout van dit bed stinkt. Daarom klagen mijn huisgenootjes nu ongeveer 5 keer op een dag dat het stinkt in huis.. Ja.. Jammer dan, ik slaap nu in ieder geval wel goed haha en ik moet zelf in de stank liggen.

Woensdag was weer een stagedag, maar ook alweer de laatste voor deze week!! De fietsritjes op weg (en terugweg) naar stage blijven altijd een verrassing, hoe deze zullen verlopen en wat we allemaal mee maken op de weg. We krijgen elke dag nog genoeg naar ons hoofd geroepen, waardoor het fietsen hier nooit saai gaat worden.. Ik heb op stage niet veel les gegeven, maar wel goede gesprekken met de meester gevoerd! Hij had er over nagedacht, hoe ik het de laatste paar keer nog naar mijn zin kon maken en ook nog lessen kon gaan geven. Dat kan ik wel waarderen van hem. Ook heb ik veel goede gesprekken met hem over het verschil tussen Nederland en Suriname in meerdere opzichten, maar vooral wat betreft het onderwijs. Dit zijn echt fijne gesprekken, waardoor ik me wel op mijn gemak voel in de klas. Helaas denken de kinderen er niet altijd zo over, hoe ik dat zou willen zien.. Zodat ze echt niet naar me luisteren! Voor mijn gevoel schreeuw ik echt veel en hard, ben ik boos. Maar het helpt niet.. Zoals ik al eerder aangaf, je hebt hier pas echt gezag als je uitstraalt (of toepast) dat je de kinderen slaat. Want dat zijn ze vanuit huis ook gewend..
Daar doe ik niet aan mee, dus het is echt volhouden en het beste er van maken.. Daarom gaan Tamara en ik een beloningssysteem maken en hopen we dat we de kinderen kunnen prikkelen.
Toch geniet ik echt van veel kindjes uit de klas, maar heb ik wel een andere kijk op het onderwijs gekregen. Want wat ben ik blij dat ik juf mag zijn op een school in Nederland!!!!

Doordat ik door de afgelopen dagen vrij moe ben geworden, ben ik woensdagavond mooi om 23:00 naar bed gegaan, waardoor ik donderdagochtend heerlijk de klok heb rond geslapen..
Op deze donderdag is het weer tijd dat ik dit reisverslag ga plaatsen en ben ik voor de rest bezig met school, om verder te gaan met het onderzoek, dat hard nodig is!!
Ik sluit het daarom ook hiermee af (het is alweer veel te lang geworden, sorry!!) en tot de volgende keer maar weer..

Groetjess, Leslie