Tweede week in Paramaribo

Raam raam (Hindoestaanse groet),

De tweede week hier in Suriname is alweer voorbij. Bij ons is de middag net begonnen en bij jullie is het alweer etenstijd, (als ik er vanuit ga dat moeders ook vandaag netjes het eten om 5 uur klaar heeft) maar het tijdsverschil blijft nog steeds wennen!! Ondertussen ben ik in deze twee weken volledig lek geprikt door de muggen hier. Vooral op de benen weten ze me te vinden. Nu trek ik ’s avonds vaker een lange broek aan, maar dan weten ze je alsnog snel te vinden op je armen. Hopelijk prikken de muggen alleen de eerste weken, anders word ik gek!! (haha)

Ik probeer per week te vertellen wat ik hier zoal beleef, dus begin ik met vorige week donderdag. De buurtjes hebben ons met een busje meegenomen naar de stad Paramaribo. Zo’n ritje kost maar 1,25 SRD waardoor het niet de moeite waard is om te gaan fietsen (1 euro is ongeveer 4,5 SRD).
We hebben hier mooie dingen gezien. Van een binnen- en buitenmarkt tot aan de beroemde Palmentuin en belangrijke gebouwen. Indrukwekkend dus voor de eerste keer!
Doordat ik er zo enthousiast over was heb ik meteen wat foto’s op facebook gezet, waardoor ik er nu maar een paar heb geselecteerd voor bij het reisverslag..
Vrijdagochtend zijn we opgehaald door de stagebegeleidster van de jongens, die ons naar het SPI heeft gebracht. Het SPI is een pabo hier in Suriname. Deze studenten hadden vandaag een soort dansexamen voor alle andere studenten en wij mochten hierbij aanwezig zijn. Dat vond ik natuurlijk helemaal super, alleen was het dan weer jammer dat we eerst een dik half uur moesten wachten voordat het begon. (Langzaam zou het moeten gaan wennen, dat het allemaal wat langer duurt of dat wij op andere mensen moeten wachten. Het klaar staan op een bepaalde tijd gaan we hier ons dus ook maar afleren). Toen het dansen eenmaal begon liep het ook mooi door. Verschillende klassen gaven hun optreden. De ene klas was heel groot en de andere klas had juist maar een paar studenten op het podium staan. Ik probeer een filmpje te uploaden bij dit reisverslag, zodat jullie een kleine indruk krijgen wat wij deze vrijdagochtend hebben gezien.
De vrijdagavond hebben Tamara en ik voor het eerst mee getraind met een damesteam hier. Ik had er zelf heel veel zin in, omdat ik uiteraard echt niet 3 maand zonder voetbal kan!! ’s Middags hebben we nog snel even nieuwe voetbalschoenen gekocht, goed natgemaakt zodat we ’s avonds aan de bak konden. We kregen eerst de indruk dat ze heel goed waren, omdat ze over een selectie team aan het praten waren. Op dat moment waren er nog maar 4 spelers van het team zelf. Onder de training kwamen ze langzaam één voor één binnendruppelen, waardoor ze uiteindelijk met z’n tienen waren plus Tamara en ik. Ik denk dat het niveau te vergelijken is met mijn eigen dames team, dus een 3e klasse (misschien een 2e klasse, aangezien de trainer wel echt goede oefenstof had voor ‘zijn dames’). Aan het eind van de training waren we behoorlijk moe en ik moest aan een verhaaltje van Joyce Borgijink denken. Het werd namelijk donker, waardoor ik de bal al moeilijk zag, maar mijn mede- en tegenspelers al helemaal niet meer…
Uiteindelijk gingen we moe maar voldaan naar huis en hebben we afgesproken dat we één keer in de week meetrainen. (Deze dames trainen maar liefst 3x in de week, maar dat vonden wij iets teveel van het goede).

Zaterdagmiddag zouden we naar een voetbalwedstrijd gaan kijken bij een lokale club hier in Paramaribo. Helaas was ons ’s ochtends verteld dat dit niet door ging ivm een slecht veld???!
Wij vonden het raar, maar konden er natuurlijk weinig aan veranderen. Natuurlijk zijn de tropische regenbuien hier soms heftig, maar dat het veld daardoor niet bespeelbaar was, vonden we toch vreemd aangezien de grond het water ook erg snel opneemt. Maar doordat we daar niet meer naar toe gingen, konden we weer een livestream opzoeken van Twente. We zaten er helemaal klaar voor, toen onze buurvrouw boven kwam melden dat de wedstrijd toch door ging. We hadden dus verkeerde informatie gehad… De broer van onze buurman kwam ons met een kwartier ophalen. Waardoor wij ons natuurlijk zo snel mogelijk gingen klaarmaken, Twente helaas afsluiten en netjes buiten klaar staan zodat we zo konden in stappen. Hier heb ik wel van geleerd… We hebben met ons goede gedrag drie kwartier gewacht op de beste man. Wat overigens echt een super kerel is, maar toch weet ik dat we dat moeten gaan afwennen: netjes op tijd klaar staan!! Het is dus geen fabeltje dat Surinamers vaak te laat zijn!
De voetbalwedstrijd zelf was leuk om te zien, maar het niveau was minder goed dan we dachten. Ik had zelf Hsc’21 niveau in gedachten, maar ik denk dat je het uiteindelijk kunt vergelijken met de 2e klasse van Nederland.
Op deze zaterdag hadden we ’s avonds ook nog een Valentijns party staan waar we heen zouden gaan. Doordat we tegen kwart voor 8 werden opgehaald (ja, deze mevrouw was wel op tijd maar moest nu een kwartiertje op ons wachten), hadden we een beetje tijdnood wat betreft het eten koken. Tot onze verbazing was er een pizzeria op de terug weg (en bij ons in de buurt) waardoor we heerlijk genoten hebben van een lekkere pizza.
De Valentijns party stelde minder voor dan Tamara en ik dachten. We hebben ons zeker wel vermaakt, maar na een aantal Hindoestaanse nummers hadden we de hoop opgegeven dat er nog een andere style muziek kwam, wat ons wel was gezegd. Daarbij stond de muziek ook echt heeel erg hard, waardoor we het om 12 uur wel hadden gezien. Wat nog wel grappig is om te melden is dat de DJ achterop zijn shirt had staan: ‘Crazy DJ Neede’. Jaaa, Neede!!! (Altijd leuk)

De zondag hebben we als een echte Nederlandse zondag besteed. Om 8 uur werd ik wakker, maar ik dacht dat gaat me toch niet gebeuren… Daarom heb ik mezelf maar snel weer omgedraaid en werd ik om half 11 wakker. (Record tot nu toe)
Voor de rest hebben we weinig gedaan, omdat de tweede poging van Tamara en mij om in ons eigen badje te gaan liggen ook mislukte. Wanneer we er in lagen, kwam natuurlijk bewolking en die ging ook niet zo maar weer even weg! (Onze volgende vrije dagen nog maar weer een paar pogingen!)

Dan breekt de eerste dag van de week weer aan; 3 stage dagen (ofja… ochtenden) weer in het vooruitzicht. Vorige week hadden we met het schoolhoofd afgesproken dat we in een andere klas mochten gaan kijken om te kunnen vergelijken en daarna een keuze te maken.
Als jullie nog weten wat mijn eerste indruk was van stage, is deze er niet mee te vergelijken. Deze kinderen deden netjes van de juf zei en waren helemaal stil. Ook na het bidden (wat ze trouwens 4x op een dag doen) bleven ze stil en kon de leerkracht met de les beginnen.
Deze week is er nog een juf aanwezig in de groep, omdat zij een nieuwe leerkracht moet inwerken.
Uiteraard heb ik het geluk dat ik bij de enige mannelijke leerkracht in de groep kom. Deze jongen is een paar jaar van de pabo af en heeft een jaar ervaring als gymdocent. Wat ik heb gemerkt (ook in de andere stageklas) kennen ze hier niet echt een planning, waardoor het één grote verrassing is wat er gaat gebeuren op een dag. Omdat deze meester nog ingewerkt moet worden, gaat alles mooi op Surinaams tempo en kan ik alles mooi observeren. Toch heb ik met deze juf en meester meteen een klik en vind ik de kinderen natuurlijk super (omdat ze netjes stil zijn), waardoor voor mij de keuze snel is gemaakt in welke klas ik mijn stage ga vervolgen.
Ook al heb ik deze 3 dagen maar één klein lesje gegeven, de dagen vlogen voorbij. Ik heb samen met de juf rapporten ingevuld, terwijl de meester les gaf. Deze rapport cijfers moest ik met zwart, of wanneer ze een onvoldoende hadden, met rood invullen. Nou… ik schrok echt! Sommige rapporten heb ik bijna volledig met rood moeten invullen. En dan waren het ook beste onvoldoendes (2,0 – 2,9 – 3,1 en ga zo maar door). Helaas wordt voor zo’n kind dan geen handelingsplan gemaakt of is er een IB’er die hiermee aan het werk gaat. Nee er wordt simpelweg gezegd: ‘Jij moet beter opletten, jou moeder gaat niet blij worden met het rapport’. (Ja; in deze woordvolgorde wordt hier gepraat). Dit vond ik zelf dus wel even schrikken, maar ook heel interessant om te mogen doen.
Volgende week ga ik zelf een paar lessen geven. Hoofdzakelijk wordt dit rekenen, omdat ik daar mijn onderzoek over ga doen, maar ik wil ook wel andere lessen gaan geven natuurlijk!

Als laatste kan ik jullie vertellen dat Tamara en ik woensdag naar de kapper zijn geweest. Dit om onze haren te laten vlechten… Het is hier soms echt te warm voor ons haar, dus we hoopten dat de vlechtjes ons daar een beetje van af gingen helpen. Nou… daar zat ik dan. Voordat we eerst een aantal stroken nep haar hadden gekocht (want het is in principe allemaal nep wat nu in mijn haar zit) begon de kapster te vlechten. Het was een kleine salon die niet echt in het zicht ligt, waardoor de vrouwen die daar werkten erg gemoedelijk en gezellig waren. Ze zongen heerlijk mee met hun eigen muziek, praatte ook veel met elkaar in het Sranantongo (taal van de Surinamers) waardoor wij er weinig van verstonden, maar het was gezellig en dat was prettig.
Helaas werd ik per vlechtje dat in mijn haar werd gezet er niet vrolijker op. Het was vrij pijnlijk, omdat ze het in je haar (op je hoofdhuid) knopen. De vlechtjes werden ook veel dikker dan ik dacht, waardoor ik er al spijt van kreeg. Om jullie een beetje ‘mee te laten genieten’ van deze ervaring staat er ook een filmpje van op. Jullie mogen zelf oordelen over het eindresultaat… Zelf ben ik bang dat ik het er zaterdag alweer uithaal (ha ha) want het is ook vrij zwaar op je hoofd!

Omdat het alweer een veel te lang verslag wordt stop ik er maar snel mee. Ik kan jullie nog melden dat we vanochtend onze stempel voor in het paspoort hebben gehaald bij de vreemdelingendienst, dus het is geregeld dat we hier legaal verblijven tot 5 mei. (Het duurde uiteraard even… maar dan heb je ook wat)

Tot volgende week!!
Groetjes, Leslie