Een warme vijfde week in Suriname

Halloooo allemaal,

En we zijn weer een weekje verder.. Op sociaal media zie ik veel mensen in Nederland over het mooie weer praten, terwijl ik hier vaak denk: een paar graden minder zou best mogen.. Ik weet dat ik niet mag klagen, maar ja (ook al woon ik 3 maand in Suriname) ik blijf een Nederlander en die klaagt nou eenmaal over het weer!!
Zo was het afgelopen vrijdag ook weer een mooi zweet partijtje voor ons. Het was de laatste dag dat we moesten helpen op het kinderboekenfestival en wat was dat een vermoeiend weekje, maar ook een super leuke ervaring. Ik heb zo genoten van al die verschillende kindjes!!
Ondanks dat ik best moe was die vrijdag, stond er voor mij een vol avondprogramma klaar. Ik wou (na 2 weken) weer heel graag een keer mee trainen met de dames hier, dus zo kwam het dat ik mijn contactpersoon weer vroeg of ik mee kon rijden. Dit kon natuurlijk weer niet, maar daar liet ik me niet door tegen houden… Dan maar fietsen!! Tamara ging deze keer niet mee, maar gelukkig wouden de jongens wel met mij meefietsen. Ik was veel te vroeg op de training en zag geen bekend meisje van de vorige keer. Ook was de trainer nog nergens te bekennen… Gelukkig hebben de jongens (en ik) zich eerst prima vermaakt met een paar kleine schattige kindjes. Uiteindelijk kwamen er meer bekende dames en was ook de trainer gearriveerd in zijn Feyenoord tenue, dus de training kon beginnen. Helaas is het veld hier soms echt slecht, waardoor een simpele oefening niet altijd even best ging. Ook al ben ik blij dat ik hier af en toe lekker een balletje kan trappen, ik mis de dames van VV Lochuizen toch wel hoor!! Gelukkig doen ze het goed en zitten we in de goede richting om te handhaven in de 3e klasse. Toppers!

’s Avonds stond er ook nog uitgaan op de planning samen met Tamara en Miertje. We hebben eerst 1,5 uur lekker rustig gezeten in het voor mij nu bekende ‘Dejavu cafeetje’. Daarna zijn we gaan kijken bij ’t Vat, waar de mensen komen om te Salsa dansen: wat gaaf!!! Ik heb mijn ogen uitgekeken, waarbij me zelfs werd gezegd dat ik met open mond stond te kijken. Die mensen konden dat echt zo goed, zelfs Nederlandse meisjes stonden op de dansvloer met een donkere man (die gewoon allemaal donders goed kunnen dansen) om hun Salsa kunsten te vertonen.
Vanuit hier zijn we met z’n drieën door gegaan naar een bar/cafeetje genaamd: ‘FatAss’. Leuke benaming dacht ik zo, als je weet hoe de gemiddelde vrouw er hier uit ziet. Ik zou er op dat gebied weinig te zoeken hebben, maar we hebben ons hier toch de hele verdere avond (nacht) vermaakt . Zoals ik al eerder zei, ze draaien hier echt de beste muziek! En iedereen danst gewoon (met elkaar)...
De drankjes gingen goed deze avond, waardoor Tamara en ik het zaterdag hebben geweten. We kregen bezoek van ‘de man met de hamer’. Gelukkig was ik ’s middags, na een goede douche, weer topfit (helaas, was dit voor Tamara niet het geval) waardoor Sjoerd, Niek en ik tegen 5 uur nog een fietstochtje op de planning hadden staan. Er is in Suriname namelijk één grote brug, waardoor je over de Suriname rivier kan komen met de auto/scooter/brommer, maar nee.. Wij hadden ons bedacht om ons leven te wagen en deze brug maar eens met de fiets te ‘beklimmen’. Nou… dat heb ik geweten hoor. De platen waar we over heen moesten, lagen niet allemaal even vast en de brug was ook behoorlijk stijl (dus kun je nagaan hoe zwaar ik het even heb gehad). Eenmaal op het hoogste punt aangekomen hebben we toch wel ontzettend genoten van het uitzicht; wauw!! Je keek een eind weg over de Suriname rivier en je kon een groot deel van de stad bewonderen. Waar we op dat moment ook achter kwamen, is dat deze brug ook redelijk vaak wordt gebruikt door mensen die zich zelf helaas van het leven willen beroven. Hierdoor zijn we maar liefst 5 keer aangesproken door voorbij komende auto’s of we niet gingen springen?!! Nee lieve mensen, we waren kapot van het beklimmen van deze steile brug en genieten even van het uitzicht.. Ze zullen wel hebben gedacht; die rare Nederlanders ook!!
Na dit heftige fietstochtje, heb ik even mijn rust momentje thuis gepakt om weer op te laden voor een stapavondje met z’n vieren. We zijn naar Zsa Zsa Zsu geweest, wat een mooie en leuke discotheek bleek te zijn, niet ver van ons huis. De taxi werd gebeld en eenmaal bij Zsa Zsa Zsu aangekomen, werd Niek meteen aangesproken of hij van plan was om er naar binnen te gaan?
Uiteraard kwamen we daar voor, maar het feest kon nog niet beginnen aangezien Niek terug naar huis moest om een andere broek aan te trekken. Jongens (mannen) mochten alleen met een lange broek naar binnen. Ik had zelf een jurkje aan, dus vroeg ik of ik me ook moest gaan omkleden? En nee.. dat hoefde niet?! Later zagen we binnen daarom ook meisjes met de kortste broekjes aan. Tja; regels zijn regels, alleen ik snap die regel niet helemaal?? Maargoed…
Ook hier draaiden ze weer top muziek en het deed me eigenlijk wel een klein beetje denken aan Danspaleis. Het was een gezellige avond met z’n viertjes, waarbij ik fijn heb kunnen dansen en de rest zijn/haar ogen goed de kost heeft kunnen geven. De mensen die hier komen zijn namelijk een leuke mix van Nederlandse stagiaires tot de lokale bevolking of Surinamers uit Nederland die hier lekker op vakantie zijn!!

Zondag was weer een ‘heerlijk’ warme dag, waarbij we de ochtend rustig zijn begonnen. Toen Tamara en ik ons wasje in de wasmachine wouden gooien, kwamen we er alleen achter dat de stank die we al een paar dagen roken (in de tuin, op het balkon en in huis) uit de schuur achter het washok vandaan kwam. Wanneer Sjoerd dit hoorde is hij op pad gegaan met een zaklampje om te kijken of er dan wat lag… En ja hoor; ergens in een hoek leek het erop dat er een dood dier lag. Niemand heeft een sleutel van dit hok, ook de onderburen niet, dus moest de huisbaas gebeld worden. Ik heb de beste man netjes uitgelegd wat we dachten dat er aan de hand was. Een half uurtje later stond hij voor de poort en zijn we samen (Sjoerd, Tamara en ik) de schuur binnen gegaan..
Daar lag die dan: een dooie kat. De stank was echt heel verschrikkelijk, waardoor er snel actie werd ondernomen om het beest op te ruimen. De huisbaas was naar aanleiding van mijn omschrijving, goed voorbereid, want hij had een schop, handschoenen, plastic zak, mondkapje en desinfectie middel meegenomen. Sjoerd heeft zich even flink in het zweet gewerkt op deze zondagochtend, waardoor het vieze beest (dat al helemaal weg gevreten werd door maden en vliegen) nu gewoon achter in onze tuin ligt: netjes diep begraven in een plastic zak onder de grond!!! Deze smakelijke foto wil ik jullie natuurlijk niet ontnemen, waardoor ik hem gewoon bij dit reisverslag heb gezet…
’s Middags hadden we het beter voor elkaar! We hebben heerlijk van 1 tot half 5 aan het zwembad Parima gelegen. Deze fijne en relaxte middag hebben we goed afgesloten bij de Mac Donalds, waardoor we alle vier weer klaar zijn voor een nieuwe weekje.

Die week betekent voor mij dat ik op de maandag-, dinsdag- en woensdagochtend van 8 tot kwart voor 1 juf ben op stage in groep 4b van de Fatimaschool. Samen met de meester, help ik deze klas. En ik zeg bewust helpen, want ik voel me echt weer een eerste jaar pabostudent. Draaide ik in Nederland 2 dagen zelfstandig een groep als lio-stagiaire.. voel ik me hier echt weer heel klein. Het is niet dat je geen lesje kunt geven, maar het onderwijs is hier gewoon compleet anders. Ik doe mijn onderzoek over rekenen en nu heeft rekenen hier echt een hele mooie methode (namelijk precies de zelfde als in Nederland, maar dan op Suriname gebaseerd). Toch loopt dit niet zoals het hoort. De kinderen hier zijn totaal niet zelfstandig en het werken in niveau groepen, komt ook niet voor. In deze korte periode dat ik hier stage loop kan ik daar weinig aan veranderen, dus ik moet het beste er van maken!!
De kinderen in deze groep zijn trouwens wel erg leuk, ook al luisteren ze alweer een stuk minder goed, dan toen de vrouwelijke leerkracht ook nog aanwezig was in de klas. Dit komt waarschijnlijk door de meester zelf, dat best een goede leerkracht is (jonge kerel van 23 die nog niet zo lang afgestudeerd is), maar toch gebeuren er een aantal onverantwoorde dingen waar ik eigenlijk gewoon om moet lachen: weglopen om even wat te regelen voor privézaken, bellen onder de les, kinderen laten wachten totdat hij klaar is met een gesprek met mij.. Ook vindt hij een stagiaire wel makkelijk trouwens. Niet dat ik het een probleem vind, maar ’s maandags heb ik een gehele repetitie (toets) van taal op het groene bord geschreven. Ja; het digibord is een uitvinding mensen!!!
Deze maandag heb ik ook een lesje rekenen gegeven, wat natuurlijk leuk is om te doen, maar het is zo anders. De helft van de kinderen krijgt de stof niet mee en ik moet ze er heel vaak op wijzen dat ze niet voor de beurt mogen praten, wat hier trouwens een gewoonte is bij sommige leerkrachten en dus wordt toegestaan. Hierdoor zeggen de sterkere kinderen vaak het antwoord en lopen de zwakkere kinderen er een beetje achteraan. Dat is bij juf Leslie natuurlijk niet de bedoeling ;).. Doordat ik soms het gevoel heb dat ze me niet altijd helemaal verstaan of begrijpen, begin ik langzaam maar mee te praten op de manier hoe ze dat hier doen.. Een aantal voorbeelden:
- ‘Zet je schrift in de tas’
- ‘Zet je potlood/pen neer’
- ‘Zit recht of zit netjes’
- ‘Pak je veger’ (Gum)
- ‘Hou je mond!!’
- ‘Ga overliggen’ (Hangend op de tafel tot rust komen)
Ook zijn er een aantal grappige voorbeelden van de manier van praten in het dagelijks leven van de mensen hier. Zo viert Miertje haar ‘jaardag’. Zeggen ze heel vaak ‘boy’ achter een zin. En praten ze vaak meer in de gebiedende wijs of gooien de woorden een beetje door elkaar dan hoe wij het uitspreken in een zin. Tamara en ik betrappen elkaar er steeds vaker op, dat we dit nog wel eens over willen nemen… Wat we alle vier overnemen en vrij irritant aan het worden is, is dat de mensen hier euhem zeggen als antwoord op jou zin. Dat komt heel ongeïnteresseerd over. En wij gebruiken het ook al aardig veel, helaas !!

De dinsdag op stage is denk ik de meest indrukwekkende stagedag tot nu toe geweest. (op de eerste stagedag na natuurlijk, waar alles nieuw is) Ik wist dat de meester niet aanwezig zou zijn, maar dit zou betekenen, dat de vrouwelijke leerkracht samen met mij in de klas zou zijn. Dit leek me wel fijn, omdat zij echt gezag over de kinderen heeft.
Wat bleek… er was onderbezetting! Daarom zou ik de klas maar alleen moeten doen. Daar stond ik ’s ochtends om 8 uur voor de klas, 22 kinderen die me aankeken van toe maar juf!
Alleen juf had geen rooster, geen voorbereidingen, helemaal niets.. Dat werd improviseren.
Ik begon maar met: ‘zit eerbiedig’ en ben met ze gaan bidden. Daarna ben ik veilig begonnen met lezen. Dit ging allemaal nog zoals het hoort. Het volgende vak dat ik maar met ze ging doen was schrijven. Ook dit verliep nog hoe ik het wou, ook al werd het al wat drukker wanneer er kinderen klaar waren met de opdracht. Ze kennen hier geen klaar opdrachten en al helemaal geen zelfstandigheid.. Toen het me te druk werd heb ik ze snel laten opruimen en was het ondertussen half 10. Alleen mocht ik ze pas om 10 uur laten eten en drinken en naar buiten laten gaan.
Daarom heb ik ze hun woordpakket maar laten uitdelen, het bezoekje naar de wc maar vervroegd en de kinderen eten laten kopen bij de vaste ‘kantinejuf’ (die buiten op het schoolplein staat). Op dit moment, zag ik de rest van de dag al niet meer fijn tegemoet, omdat ze steeds minder gingen luisteren. Wat mij vooral frustreerde was dat de juf waarmee ik eigenlijk samen de klas zou draaien, zei dat er onderbezetting was, maar ondertussen ze gewoon niets aan het doen was op het kantoortje bij de onder directrice. Toen Miertje bij me kwam om te vragen of het goed ging, heb ik deze frustratie maar geuit. Hierdoor kwam het dat Miertje er wat van ging zeggen, met het gevolg dat deze vrouwelijke leerkracht (met tegenzin) na de pauze achter in de klas kwam zitten.. Ik wist op dat moment niet of ze ook boos was op mij, maar het scheelde in ieder geval een hoop energie dat ik gewoon mijn lessen kon geven, zonder ook iedereen op de plek te hoeven houden of te waarschuwen. Schreeuwen en de trucjes die ik in Nederland gebruik, blijken hier gewoon niet te werken. Nee… slaan, dreigen en mondelinge afstraffing is helaas de aanpak hier. Zo kwam het dat het na de pauze best goed ging met de lessen die ik nog wou geven (woordpakket afmaken en rekenen), maar dat er gewoon een moment was dat ik een kind aan het helpen was, me daarna omdraai om mijn ronde verder af te maken en ik één kind zie huilen en twee kinderen knielend aan hun tafel zie zitten. Daar sta je dan vol goede moed als juf, een paar keer te slikken, omdat dit totaal niet jou aanpak is!!
Ik heb de dag zo goed mogelijk afgesloten, ondanks dat de kinderen erg druk waren wanneer de vrouwelijke leerkracht even weg was. Waardoor ze het laatste half uur hebben moeten overliggen. Dus ja.. een half uur dom op je tafeltje liggen wachten totdat het kwart voor 1 is.
Een hele ervaring rijker dacht ik zo?? Maar helaas ben ik hierdoor wel mijn stage dagen aan het aftellen, terwijl ik ze hard nodig heb om mijn onderzoek op een goede manier af te ronden!!
Op woensdag was de meester er weer en heb ik aan hem verteld hoe ik de dinsdag had beleefd. Gelukkig is hij ook van de ´nieuwe stempel´ en is hij ook meer van 'het niet slaan aanpak'. Ook heeft hij aangevoeld wat ik die dag moet hebben gevoeld, omdat hij de kinderen ´s ochtends een goede preek heeft gegeven. Hier heeft hij mij wel echt mee geholpen en de kinderen leken het te snappen. Deze dag heb ik me maar weer fijn gedragen als eerste jaars pabo student. Achter in de klas observeren, helpen met rondes lopen, nakijken en één lesje geven. Dat bevalt me hier in het Surinaamse onderwijs, toch maar het beste..
Hoe fijn was het dan ook dat ik om kwart voor 1 mee kon bidden; ‘Breng ons veilig weer naar huis, Heilige Fatima bidt voor ons, Amen’. Tot volgende week dinsdag allemaal, want maandag 17 maart is hier een feestdag: Holi Pagwa.

’s Middags (en voor hun ’s avonds) heb ik gezellig geskypt met het thuisfront en lag ik er een keer mooi op tijd in. Dit wil niet altijd lukken ’s avonds, omdat je ’s middags ook nog wel eens in slaap valt.. Oeps!!
Nou.. in mijn volgende reisverslag kunnen jullie lezen, hoe de ‘jaardag’ van Miertje ons is bevallen! We gaan haar donderdag- en vrijdagmiddag helpen bij de voorbereidingen en ze heeft van alles op de planning staan. Ik ben benieuwd!!
Tot de volgende keer dus maar weer… De laptop sluit ik af, want die voelt al net zo warm aan als het weer hier!! (manman, ik zweet hier de hele dag door) En ik ga even gezellig met Tamara naar de stad..

Groetjes, Leslie --> Die gewoon blijft genieten van deze geweldige ervaring hier, ondanks dat de stage me niet altijd even goed bevalt.. Er zijn genoeg andere dingen, waarvan ik erg geniet!!

Daaaaaaag!!