De eerste maand zit er op...

Hallooooo bakra’s

Jaaaa.. deze bakra (in het Sranantongo hollander of blanke) zit vandaag alweer precies een maand in dit mooie, bijzondere land met de vele leuke mensen hier. De eerste maand is snel voorbij gegaan, maar door het carnavalsweekend dat bij jullie is geweest is bij mij ook het eerste gemis voor bij gekomen. Er zijn zelfs (heel even) een paar traantjes gevallen, maar door de leuke foto’s van familie en vriendinnetjes (en uiteraard facebook) heb ik toch mee kunnen genieten!!

Vorige week vrijdag ben ik druk bezig geweest voor mijn onderzoek. Ik probeer telkens een deel op te sturen naar mijn mentor in Nederland, zodat ze dit van feedback kan voorzien en ik in stapjes verder kan. Dit moet ik wel even melden toch, anders denken jullie dat ik hier alleen maar ‘vakantie’ aan het houden ben… ’s Middags zijn Tamara en ik naar de stad geweest, waar we hadden afgesproken met de jongens, om een voetbaltenue te kopen voor onszelf. Ik heb er twee gevonden; één tenue van het Nederlands elftal en één van Real Madrid. Alleen jammer dat de training ’s avonds weer niet door ging.. Balen!!! Vrijdagavond zou Miertje (waar ik de vorige keer over verteld heb en langzaam een mattie van ons aan het worden is) ons ophalen om uit te gaan. Sjoerd en Niek gingen ook gezellig mee, dus we waren met z’n 6en: Miertje, Nomafa (beste vriendin van Miertje) en wij vieren. Het was echt een super gezellige avond. Eerst hebben we rustig op het terras gezeten, totdat we plotseling weer in de auto stapten om naar een poolparty te rijden. Deze party was op de bovenverdieping van een luxe hotel, waar ik al wat over had gelezen en waar mijn schoonzus naar gevraagd had of ik er ook heen ging. Nou.. tot op die avond wist ik het dus niet, maar wat vind ik het geweldig dat hier alles zo spontaan gaat. Niets geen gezeur of discussie, maar gewoon lekker doen waar we op dat moment zin in hebben. De laatste tijd had ik niet zo veel Nederlanders, blanke mensen dus, meer bij elkaar gezien dus ik heb m’n ogen uitgekeken hoe gek studenten ook alweer zijn! ‘Wij’ zijn zo anders dan de bevolking hier met uitgaan, dus ik ontwikkel langzaam een voorkeur naar de lokale barretjes hier, dan een grote party met alleen maar Nederlandse studenten… (dat komt straks in Nederland wel weer haha)
De zaterdag erop hebben mijn lieftallige huisgenoten het geweten: van Parbobier krijg je hoofdpijn. Gelukkig lust ik geen bier, maar bij gebrek aan beter heb ik het bij 3 biertjes gelaten en had ik nergens last van. Om half 5 deze zaterdag-middag stond ons gezamenlijke uitje naar de voetbalwedstrijd van Excelsior Meerzorg weer op het programma. Deze keer hoopten we op meer doelpunten aangezien de vorige wedstrijd een 0-0 uitslag was. Ik heb heerlijk genoten van de saté´tjes met ketjap die je hier kunt kopen (zoals je kunt zien op de foto…) maar de wedstrijd was niet best! Ze hebben verloren met 3-0.
Gelukkig is een wedstrijd hier nooit saai, zodat we hebben meegemaakt dat ze ruzie gingen maken om een vlag van de tegenstander die in de weg stond, een dronkenman die afgevoerd werd en maar liefst 2x een poging heeft gedaan om terug te komen. En een super leuke man uit Zoetermeer, die oorspronkelijk uit Suriname komt en gezellig een paar keer met ons kwam kletsen over van alles en nog wat en waar we allemaal een flesje drinken van kregen. Kortom, weer een geslaagde ervaring met het leven hier!!
Zaterdagavond zouden Tamara en ik weer uitgaan met Miertje en Nomafa, maar zij hadden de hele dag uitnodigen rond gebracht, voor Miertjes verjaardag, waardoor ze eigenlijk geen zin meer hadden. Zo kwam het dat wij ook een uitnodiging kregen voor deze verjaardag, plus de vraag of we vanavond met hun wouden chillen. En zo lekker relaxt het hier gaat, zijn Tamara en ik ons even gaan opfrissen en in de auto gestapt voor een chil avondje. Er werd ons gezegd; “Voel je thuis hier en maak je eigen drinken klaar”. Dus dat hebben we ook maar gedaan. We hebben gezellig een filmpje gekeken en gelachen om het spelletje ‘mens erger je niet’.

Zondags werd ik om 9 uur wakker, waardoor ik nog een deel van de eerste helft van Twente kon kijken. Maar helaas… Twente heeft het maar een klein beetje verprutst (ondanks een onterecht afgekeurd doelpunt), maar daar heb ik het verder maar niet over. Na Twente kwam de wedstrijd van Ajax natuurlijk, die hier op televisie werd uitgezonden (vraag me niet in welke taal het commentaar was, maar er worden hier echt super veel wedstrijden uitgezonden van verschillende landen) . Onze Ajax supporter Sjoerd was na de eerste goal van Feyenoord even niet te genieten, maar helaas had hij na de 2 goals van Ajax weer alle recht om een lach op zijn gezicht te hebben de rest van de dag…
Voordat Tamara en ik ’s middags op werden gehaald, heb ik ons ´huistuindier´ nog gespot. Dit is een super gave Leguaan (zie foto). Het schijnt dat mensen die beesten hier eten, maar ik kijk er liever (vanaf ons mooie balkon) naar. Toen we werden opgehaald door Mireille (Miertje) en Nomafa, reden we naar het zwembad Parima. Er was één heel groot bad, waarin mensen konden baantjes trekken en een deel werd gebruikt voor vrij zwemmen. Daar achter waren twee kleinere baden, waarin je bijvoorbeeld met een bal kon gooien. De zon scheen heerlijk deze middag, dus we zijn er goed voor gaan liggen. Terwijl ik daar heerlijk in die zon lag te bakken, moest ik nog even aan thuis denken , waar heel Neede (en omstreken) is leeggelopen om de optocht te lopen of te bekijken en daarna het feestje verder te vieren in de tent...
’s Avonds na het douchen kon je natuurlijk zien hoe erg je verkleurd (lees verbrand) bent geworden die dag, waardoor de verhouding van de voor- (roodbruin) en achterkant (wit) op dit moment even niet meer klopt…

Deze hele week moeten we met z’n vieren helpen bij het kinderboekenfestival hier in Paramaribo. Dit is een groot festival dat is opgezet door veel vrijwilligers uit Suriname zelf, maar ook veel Nederlandse mensen (jong en oud). De ochtend begint voor ons om half 8 en duurt tot half 1. Er komen kinderen vanuit allerlei scholen uit het district naar dit kinderboekenfestival toe. Tamara en ik staan samen bij stent 41 dat ‘Toveren met taal heet’. Voor de rest zijn ook allemaal stents met andere dingen dat met lezen, boeken of taal te maken heeft. Het is heel erg mooi opgezet en voor zover, goed georganiseerd. Na de eerste ochtend kwamen Tamara en ik erachter dat ons spel te moeilijk was voor de meeste kinderen die bij ons in de stent kwamen. Dit omdat het voor de middenbouw is, waar ook leerjaar 1 (groep 3) onder vallen. Daarom zijn we ’s avonds thuis bezig geweest om de opdrachten makkelijker te maken. Tja… dat hoort dan weer bij pabo studenten hé?! Maar dinsdag en de dagen erop, hebben we er in ieder geval veel profijt van gehad. De opdrachten verliepen nu beter en het zag er ook een stuk leuker uit met alle kleurtjes die we hebben gebruikt.
Elke ochtend wordt dit kinderboekenfestival geopend met een vlaggenparade, waarbij het volkslied van Suriname wordt gezongen. (zie filmpje) Ook hoort er een liedje bij dat speciaal voor dit festival is gemaakt, die nu natuurlijk regelmatig bij ons in huis wordt gezongen (tot irritants toe!)
Dit was best een zware en pittige week, omdat we elke ochtend natuurlijk om half 7 moesten opstaan, maar ook vreten de kinderen op zo’n ochtend energie van je. Op 1 ochtend konden we namelijk zes groepjes kinderen krijgen waarbij we elke keer het zelfde spel moesten uitleggen en spelen: zonder pauze is dit dus best vermoeiend... Maar we hebben er wel veel leuke foto’s van gemaakt (van ons zelf hard aan het werk en de geweldig lieve kindjes die je vol bewondering aankijken en met je mee doen), waardoor dit achteraf toch wel weer een super ervaring is hier in Suriname!!
Wat dan wel weer jammer is, is dat ik de eerste ben die pech heeft met de fiets. Wanneer ik dinsdag wilde weg fietsen van het kinderboekenfestival kwam ik erachter dan mijn band leeg was. Dan weet je op dat moment natuurlijk niet of die leeg is of kapot, maar er zat niets anders op dan het hele stuk te lopen… Vlak voor ons huis zit een autogarage, die ons natuurlijk al heel vaak hadden ´gespot´. Nou, deze keer konden ze dan iets voor mij doen. Ze hebben netjes mijn band opgepompt, maar kwamen ook met de conclusie dat het ventiel kapot is en dat de band uitgedroogd is. En dat heb ik gemerkt… Nog geen paar meter gefietst te hebben was die alweer leeg. Dus die laatste paar meter naar huis moest ik ook maar gewoon lopen! Ik heb de man opgebeld waarvan we de fietsen hebben gehuurd om het verhaal uit te leggen en hij zou woensdag om 15:00 komen. Aangezien de beste man er om 16:00 nog niet was, heb ik maar weer gebeld. En tja.. aangezien ik in Suriname woon, kunnen zulke dingen natuurlijk niet in één keer goed worden geregeld toch. Dus dat betekent dat hij het vergeten was en er een nieuwe poging staat op donderdag (ik ben benieuwd). Dat zijn dus twee ritjes naar het kinderboekenfestival op één fiets samen met Tamara. En het is hier al zo geweldig om te fietsen met al die auto’s dicht naast je. Maar goed, alles beter dan lopen!!

Voor de rest hebben we deze week weinig gedaan, omdat we best moe zijn ’s middags en ’s avonds redelijk op tijd naar bed gaan. Natuurlijk ben ik af en toe met school bezig geweest, of heb ik lekker chil op bed gelegen of in mijn favoriete plek: de hangmat. Maar ook de dagelijkse klusjes die erbij komen kijken als je op jezelf woont; boodschappen doen, wassen, schoonmaken en koken/afwassen. (fijn is dat, dat ik dit nu allemaal zelf mag doen… mama i miss you, hahaha)
De woensdagavond zouden Tamara en ik nog even met Miertje naar Paramaribo-Noord gaan, waar de rijke Surinamers wonen. Maar dit ging niet door, dus dat houden we nog te goed!

Nou… nog 2 maand te gaan, dus nog 8 reisverslagen voor de boeg! Door positieve reacties van jullie blijf ik ze trouw typen, want ik vind het leuk om in het ‘kort’ te vertellen wat ik hier allemaal mee mag maken en zo de mensen thuis op de hoogte kan houden. Waarschijnlijk wordt het alleen maar beter, want we hebben nu meer tripjes (en feestjes) op de planning staan!!
Tot de volgende keer!

Groetjessss, Leslie